DE ECHTE BRES COLUMN 05

Soms denk ik wel eens (ja, ik denk ook wel eens) dat ik het in mijn gedachten vaak erger maak dan het is, maar als ik het dan in mijn column heb opgeschreven en ik lees het zo terug dan denk ik weer “nee, Henk je heb gelijk”. Corretje en ik zaten van de week tv te kijken toen ik een item van Frequin (ik neem dit als voorbeeld) voorbij zag komen, het ging er over dat hij ernstig ziek was. En volgens eigen zeggen niet meer lang te leven had en dat het tijd was voor hem om te gaan hemelen omdat hij geen zin meer had om s’morgens zijn bed uit te komen. Want zo vertelde hij ook dat hij wel een stoel in de hemel verdiende.

Bij de 80 jarige voormalig televisie presentator is een vorm van Parkinson vastgesteld en dat is natuurlijk nooit leuk, ik kan hem persoonlijk en ik weet dat hij met volle teugen van het leven heeft genoten, en het hem aan niks ontbrak. Daarom vond ik het interview helemaal niet leuk, natuurlijk kan je ziek zijn en volgens eigen zeggen niet lang meer te leven hebben maar dan nog kan je best wel positief in het leven staan zoals hij dat altijd heeft gedaan.

Hij zag er goed uit heerlijk in de bossen of lekker in zijn tuin op een mooie tuinset met nog steeds die zelfde ondeugende rot kop van hem (en dat bedoel ik goed hoor). Dan denk ik kom op Willebrord misschien heb je nog een paar jaar te leven of een paar maanden maar zoals ik je heb gekend zou je dit soort dingen nooit zeggen. En ik vergelijk je dan met andere mensen in mijn omgeving die ook te horen kregen dat ze nog maar een paar maanden hadden en waren uitbehandeld. En die nadat ze van de klap bekomen waren gewoon door gingen met hun leven omdat er nog zoveel ook voor hun uit te halen was.

Bijvoorbeeld een vriend van mij Jan Boon die waarschijnlijk de afgelopen verleden jaar Kerst niet zouden halen, en die nog vol met plannen zat. En die nog steeds ondanks zijn klote ziekte (COPD vierde fase) iedere dag loopt te genieten van zijn kleinkinderen en hondje.

Ik denk dan bij me eigen dat die twee lieve oude dames uit Heiloo van 77 jaar en 84 jaar oud nog wel zin in het leven hadden, maar nee het lot had wat anders in petto en stuurde een (vermoedelijke) straatracer (inmiddels weer op vrije voeten zucht) op hun af die met een hoge snelheid het autootje waar de 77 jarige zo verschrikkelijk trots op was op de kruising Vondelstraat en de Arcadialaan in Alkmaar (alwaar ze gezellig hadden zitten kaarten) midden in de flank aanreed met hun dood tot gevolg.

Ik heb ook in het zelfde nieuws op de tv horen zeggen door hun kleinkinderen dat deze twee dames nog volop in het leven stonden, die plezier er in hadden en opzeker nog niet naar de eeuwige jachtvelden toe wilden. En dat bedoel ik nou eigenlijk te zeggen in het begin van deze column, dat ik dan bij me eigen denk als er nu werkelijk een God, Allah of van mij part een Boeddha bestaat, waarom neemt hij dan het leven van deze twee dames die nog lang niet klaar zijn, en laat hij Willebrord die er helemaal geen zin meer in heeft leven.

Laatst zei ik nog tegen mijn Corretje dat ik ook helemaal geen zin meer heb om op te staan, omdat ik ook altijd pijn in me flikker heb, vooral als ik opsta. En dan zit ik zo televisie te kijken, en ineens schaam ik me eigen voor mijn eigen gedachten, want je mot niet miepen of zeuren als het je effe niet mee zit in wat voor omstandigheden je ook ben. Want er is altijd wel ergens iets in Nederland aan de hand wat veel erger is.

En dan kijk je enkel maar het journaal, om te beseffen dat je mot genieten met volle teugen van iedere dag dat je mag en kan opstaan. Ik had dat gevoel de laatste tijd gewoon als ik mijn nest uitkwam, je kan dat wel, je bedje lekker warm, buiten koud, winderig, regen en mist. Maar zodra ik dan heerlijk met mijn Jimmy door het park rij met mijn scootmobiel (Jimmy loopt er naast) dan geniet ik weer met volle teugen van het leven en natuurlijk de natuur. Jammer is en dat mot ik toe geven dat ik mijn ontmoetingen met mijn vosje mis (ook helaas doodgereden) maar ik zie nu ook weer een uil, een bonte specht en genoeg natuur om er weer heerlijk van te genieten.

Wat een kut column is dit geworden zeg niet te filmen, maar vaak ga ik zitten aan mijn pc en weet ik echt niet wat ik ga schrijven en komt het tijdens het tikken bij mij op. Maar ik beloof jullie echt dat het volgende week weer een wat leukere column wordt. Hoewel je weet dan nooit wat ik weer heb meegemaakt, voel of op het journaal gezien heb.

PS: Je kan veel beter twee mensen doodrijden……dan een waxinelichtje naar de gouden koets gooien, Geert Wilders bedreigen of met een fakkel bij iemand voor de deur gaan staan.

Tot volgende week,

Groet van Henk Bres!!